Dag 96. Los Arcos - Logroño. 27,9 km

Om 05.30 werd ik wakker door andere pelgrims, die naar mijn mening erg veel lawaai maakten. Het was ook ontzettend druk op de overnachtingsplek. Ik heb vannacht niet heel goed geslapen, omdat ik last van mijn buik had. Ik besloot nog even te blijven liggen en ben rond 06.40 toch maar van bed gegaan.

In de ochtend heb ik een stuk samengelopen met de Amerikaanse Medina en de Kroatische Elizabeth. Ik heb veel met ze gelachen en ik vind het erg leuk om dingen over andere landen en culturen te leren. Nadat we wat hadden gegeten ben ik doorgelopen en kwam ik onderweg meerdere pelgrims tegen, waaronder Michelle uit Canada en Christa uit Kroatië. Ondanks dat de dames niet in een snel tempo liepen heb ik een tijdje met ze samengelopen. Ze zijn wat ouder, maar vertelden erg mooie en interessant verhalen, wat ik erg leuk vond. Nadat we wat hadden gegeten bij een klein winkeltje op de route kwamen er weer een heleboel pelgrims voorbijlopen. Onder de vele pelgrims waren 2 Braziliaanse dames die naast onze tafel gingen zitten. Eén van de dames haar beide schoenen waren kapot en ze had de losgeraakte zolen vastgemaakt met ducttape, wat er erg grappig uit zag.

In de middag ben ik gestopt in de mooie plaats Viana. Hier heb ik in mijn eentje even wat gedronken en mijn mobiel opgeladen. Doordat het gisteren zo druk was bij de albergue en ik gisteravond "laat" terug was op de overnachtingsplek, waren er geen stopcontacten meer vrij. In Viana staat een mooie kerk waar ik van een oud vrouwtje weer een stempel in mijn pelgrimspaspoort kreeg. Ik heb al 1 pelgrimspaspoort vol en de 2e heeft ook niet zoveel ruimte meer. Toen ik de kerk had verlaten en door het plaatsje liep om verder te lopen kwam ik de Amerikaanse John tegen. Ik herkende hem van de foodtruck van gisteren en we hebben even met elkaar gepraat. Onderweg richting Logroño, waar ik besloten had te overnachten, haalde ik meerdere mensen in. Ik haalde onder andere een Italiaanse man in, die me vertelde dat hij al 7 Camino's heeft gelopen. Veel respect heb ik hiervoor.

Op het laatste stuk kwam ik de Spanjaard Eduardo, waar ik gisteren mee gelopen heb, tegen met wie ik tot aan Logroño samengelopen heb. Hij zat er best wel doorheen, wat ook wel logisch is omdat dit voor de mensen die in Saint-Jean-Pied-de-Port zijn begonnen de grootste etappe tot nu toe is. Rond 14.00 kwamen we aan in Logroño, wat ik een schitterende stad vind met een wonderschone kathedraal. Ik besloot naar een hostel te lopen en hier aangekomen kon ik voor een klein bedrag extra een kamer voor mezelf krijgen. Ik besloot dit te doen, omdat ik wel een goede nacht slaap kan gebruiken. Nadat ik gedoucht had ben ik op bed gegaan. Ik had weer last van mijn buik en dat is iets waar ik de afgelopen weken helaas steeds wat last van heb gehad. Opzich slaap ik redelijk, maar ik word af en toe wakker doordat ik (veel) last van buikpijn heb.

Toen ik rond 19.30 naar buiten ging om boodschappen te doen en ik een paar stappen had gedaan, kwam ik heel toevallig Rianne tegen. Ik heb haar verteld van mijn buikpijn en ze stelde voor om toch maar naar een dokter te gaan. Ze sprak een voorbijganger aan en vroeg aan de mevrouw hoe ziets werkt in Spanje. Rianne spreekt trouwens heel snel mensen aan, wat ik toch wel knap en moedig vind, omdat ze niet zo goed Spaans spreekt. De vrouw die ze aansprak bleek dokter te zijn en ze adviseerde me om naar het ziekenhuis te gaan. Het had gewoon zo moeten zijn dat ik de buikpijn liet onderzoeken, doordat ik eerst Rianne tegenkwam en de persoon die ze aansprak een dokter bleek te zijn 😉. Het was inmiddels zo'n 20.00 en omdat de deuren van Rianne haar overnachtingsplek om 22.00 dichtgaan kon ze niet meegaan. Ik vond het eigenlijk ook niet zo erg om alleen naar het ziekenhuis toe te gaan. Met een taxi ben ik naar het ziekenhuis, met de prachtige naam San Pedro, gegaan.

Bij het ziekenhuis aangekomen heb ik me bij de receptie ingeschreven en kreeg ik "nummer" 58L. Het was ontzettend druk in de wachtkamer. Na een tijdje werd mijn nummer omgeroepen en moest ik naar een kamertje toe. Hier werd gekeken of ik koorts had en moest ik uitleggen waar ik last van had. Toen ik dat had gedaan, mocht ik weer plaatsnemen in de wachtkamer. Het duurde ontzettend lang voordat ik weer geholpen werd. Uiteindelijk werd ik weer omgeroepen en werd er bloed afgenomen via een soort infuus. Daarna moest ik urine afstaan en weer wachten. Het was inmiddels 01.00 toen ik werd opgeroepen om naar de dokter te gaan. De dokter heeft mijn buik onderzocht en wat vragen in redelijk goed Engels gesteld. Hij moest wachten op de bloedresultaten, maar besloot dat er een scan van mijn buik gemaakt moest worden. Het maken van de scan was wel grappig want de zusters die hier werkten spraken geen van allen Engels, dus moesten ze met handgebaren duidelijk maken wat ik moest doen. Toen de scan klaar was, mocht ik weer plaatsnemen in de wachtkamer.

Rond 2.30 werd ik weer bij de dokter geroepen en gelukkig is er niks ernstigs aan de hand. Er was een kleine ontsteking te zien, waar ik medicijnen voor gekregen heb en er werd me geadviseerd om het rustig aan te doen de komende dagen. Voordat ik wegging kreeg ik nog wat medicijnen toegediend via een infuus, wat heel raar aanvoelde. Weer een nieuwe ervaring tijdens mijn reis 😉. Nadat de medicijnen via het infuus toegediend waren, heb ik de dokter en de zusters bedankt voor hun hulp. Bij de receptie werd een taxi voor me gebeld. Om 3.30 was ik weer terug in het hostel en was ik bekaf. Een nieuwe en bijzondere ervaring en ik hoop dat ik de komende tijd wat minder last van mijn buik zal krijgen. Tot later!

Groet Jildert