Dag 85. Hagetmau - Beyries. 12,5 km

Om iets voor 6 uur werd ik wakker doordat Lode en Ysaure van bed gingen. Ik bleef liggen en wilde vandaag graag alleen lopen. Toen ze rond 6.30 vertrokken, ben ik naar beneden gegaan en heb ik afscheid van ze genomen. Best wel raar dat ik Lode tijdens deze tocht waarschijnlijk niet meer ga zien. We hebben veel dingen meegemaakt en gezien. Daarnaast hebben we goede gesprekken gehad en erg veel gelachen. Lode is een vriend van me geworden en ik vind het aan de ene kant erg jammer dat onze wegen scheiden, maar zo gaat het op de Camino en ik hoop dat hij gaat vinden waar hij naar op zoek is.

Nadat Lode en Ysaure weg zijn gegaan ben ik weer op bed gegaan en om 07.30 ben ik naar beneden gegaan. Ik heb eerst even ontbeten en daarna heb ik mijn tas helemaal leeggemaakt en opnieuw ingepakt. In Saint-Jean-Pied-de-Port, wat de laatste etappe is voordat ik de grens met Spanje overga, ga ik nog wat spullen naar huis sturen die overbodig zijn. Het is niet veel, maar alle kleine beetjes wegen mee 😉. Om 9 uur stond ik buiten om mijn tocht te vervolgen.

Ik heb besloten om naar Beyries te lopen, wat zo'n 12 kilometer lopen is. Ik wilde vandaag echt rustig aan doen en mezelf vooral de komende dagen voorbereiden en klaarmaken op de drukte die me straks te wachten staat. Op dit deel van de route is het nog erg rustig met pelgrims, maar dat zal straks in Spanje een heel ander verhaal worden als ik de verhalen moet geloven. Ik denk dat ik aan deze "verandering" heel erg moet gaan wennen.

Ik had gezien dat er in de buurt van mijn eindbestemming geen winkels of restaurants zijn. Rianne had me een appje gestuurd, dat er erg veel eten was in de refuge waar ik naartoe ging, dus hoefde ik niet eerst naar de supermarkt. Het enige wat er niet was, was brood. Daarom ben ik allereerst naar de bakker gegaan om brood te kopen. Het was onderweg erg warm en ik begin nu te merken dat ik in de buurt van de Pyreneeën kom. Ik heb weer veel meters omhoog en omlaag gelopen. Onderweg ben ik nog een ree tegengekomen, die prachtig voor me wegsprong. Ook heb ik een beverrat gezien, die in een maisveld rustig zat te eten en me niet heeft gezien. Er stonden veel kruizen en beelden langs de kant van de weg vandaag.

Net voordat ik in het plaatsje Beyries arriveerde, kwam er een Fransman naar het hek van zijn woning toegelopen en vroeg of ik koffie wilde drinken. Ik wilde wel wat drinken en vroeg of hij ook thee had. Dat had hij wel, maar toen ik eenmaal binnen in de woning van deze man was, kreeg ik koffie. De man sprak erg onduidelijk en alleen maar Frans en ik wilde niet onbeleefd zijn, dus heb ik de koffie maar opgedronken. Ik vind koffie eigenlijk helemaal niet lekker en die mening is na dit bakje koffie alleen nog maar sterker geworden. De man heeft veel gepraat en ik moet eerlijk zeggen dat ik geen idee heb waar deze man het over had. Hij bedoelde het goed en nadat ik hem had bedankt en afscheid van hem en zijn 3 jonge katten had genomen, heb ik het laatste stukje naar de refuge gelopen.

Om 12.30 was ik ter plaatse en kwam ik aan in het piepkleine dorpje Beyries. Bij het gemeentehuis staat een groot gebouw voor pelgrims. Het gemeentehuis was dicht en toen ik het nummer belde dat op de deur van de refuge stond, werd er niet opgenomen. Ik heb even op een bankje gewacht en toen kwam er opeens een auto voorrijden. Hier zat een mevrouw van de gemeente in, die voor mij de deur opendeed. De refuge bestaat uit een gigantische zaal. Er hangt een gordijn als afscherming van het slaapgedeelte, waar 6 bedden staan. Er staan een paar tafels en wat stoelen in de grote zaal en er is een keukentje. Iets verderop is een badkamer. Wederom een erg mooie locatie en het is er schoon.

Nadat ik even wat gegeten had, heb ik een siësta gehouden, omdat het buiten ontzettend warm was. Daarna werd ik gebeld door een man van de refuge, die ik eerder geprobeerd had te bellen. Hij vertelde dat hij rond 19.00 even langs zou komen. Ik had inmiddels een appje van Rianne gekregen dat er een Belg onderweg was naar hier en dat hij gelukkig een beetje Vlaams sprak. Dit bleek inderdaad zo te zijn, want later op de middag kwam er een man de refuge binnen. De man heet Jaqcues, is 75 jaar en hij loopt in tegenovergestelde richting met als eindpunt Vézelay. Hij was begonnen met wandelen in de Pyreneeën, maar kon dat fysiek niet aan. Hij was ontzettend emotioneel en ik vond het erg lastig om met hem te praten. Ik kon niet zoveel voor hem doen en heb een luisterd oor geboden en geprobeerd om hem wat te kalmeren.

Op de namiddag kwam er een "buurvrouw" langs die vroeg of we ook tomaten wilden hebben. Dat aanbod kon ik niet weigeren, erg aardig van deze mevrouw. Ik had besloten om aardappelen te koken met groenten die hier lagen. Er was ontzettend veel eten aanwezig en Jacques wilde liever wat anders eten. Ik had erg zin om weer aardappelen te eten, omdat het alweer een tijd geleden is dat ik gekookte aardappelen had gegeten.

Rond 19.00 ariveerde Michel, de vrijwilliger van de refuge. We hebben gezellig gepraat en Michel is een erg aardige en goedlachse man. Nadat hij stempels had gezet in onze pelgrimspaspoorten, is hij nog een uur gebleven om vooral met Jacques te praten. Ik was al begonnen met eten te koken en heb heerlijk gegeten. Na het afwassen ben ik op bed gegaan. Voor morgen heb ik als eindbestemming Orthez, wat zo'n 17 kilometer lopen is. Zowel Rianne als Lode hadden me een appje gestuurd dat ze de Pyreneeën hadden gezien. Ik ben erg benieuwd. De wekker gaat om 06.30 tot later!

Groet Jildert