Dag 133. Camariñas - Laxe. 32,5 km

Om 07.30 ging vanochtend de wekker. Helaas komt hier in Spanje de zon 's ochtends pas rond 08.30 op, wat betekent dat ik niet heel vroeg kan beginnen met lopen, tenzij ik in het donker wil lopen. Ik liep naar buiten, nadat ik wat brood had gegeten op de hotelkamer en tot mijn verbazing regende het een beetje. Onder een afdakje bij een restaurant heb ik mijn regenjas aangedaan en mijn regenhoes over mijn backpack gedaan. Toen ik dit had gedaan, ben ik mijn tocht richting Laxe, wat mijn eindbestemming voor vandaag is, vervolgd. Ik week een stuk van de route af en hierdoor sneed ik een heel stuk van de Camino dos Faros af. Als ik de route langs de kust zou volgen, dan zou ik erg lang onderweg zijn en niet zeker weten of ik op tijd bij een overnachtingsplek zou aankomen voor vannacht. Daarom ben ik door het "binnenland" afgesneden naar de kust, vanwaar ik de route weer op zou pakken en langs de kust verder zou lopen richting het plaatsje Arou. Dit had ik een aantal dagen geleden al besloten, toen ik plannen maakte om deze route te gaan lopen.

Het was bewolkt en regende af en toe, maar het was gelukkig niet koud. Het was erg rustig onderweg en ik ben weinig mensen tegengekomen. Na een tijdje over asfaltwegen en door het bos gelopen te hebben, zag ik de kust weer. Ik zag een vuurtoren aan de horizon, wat een prachtig gezicht was. Toen ik iets verderliep, begon het plotseling keihard te regenen. Door de harde wind vloog de regen niet verticaal naar beneden, maar bijna horizontaal tegen me aan. Er was geen beschutting tegen de regen, omdat ik over een kaal stuk liep en ik was na een korte tijd zeiknat. Achteraf gezien was het niet echt handig om in een korte broek te lopen en om zonder regenbroek te lopen. Gelukkig hield het op met regenen en nadat ik een paar keer even schrok van loslopende honden, die blaffend op me afkwamen maar gelukkig niets deden, kwam de zon er even bij en was ik al snel weer droog. De route was weer wonderschoon en ondanks de regen heb ik hier toch erg van kunnen genieten.

De zon werd wat meer aanwezig en het leek mooi weer te worden, maar niets bleek minder waar. Op een gegeven moment zag ik een regenboog en niet lang daarna begon het plotseling weer keihard te regenen. Dit keer kon ik schuilen onder een paar bomen, maar veel hielp het niet. Ik was na een tijdje wederom zeiknat. Zelfs mijn sokken waren nat. De moed zakte in mijn schoenen en ik wist even niet meer wat ik moest doen. Ik wist dat dit niet een optimale positie was en ik had geen idee hoelang het nog zou regenen. Er was niet iets wat ik op dat moment kon doen, dus moest ik maar wachten, want lopen in deze stromende regen was geen optie. Ik heb gewacht tot het droog was en heb mezelf herpakt en ben ondanks dat ik zeiknat was en het koud had, toch positief gebleven. Nadat ik weer een poosje had gelopen, zag ik een houten hutje staan, waar ik even heb gezeten. Hier heb ik droge sokken aan gedaan en even wat gegeten. Ik ben na het regenen per ongeluk van de route afgeweken en door de bossen gelopen.

De Camino dos Faros is een prachtige route, maar een stuk zwaarder dan ik had verwacht. Dit heeft ook met de regen te maken, maar ook door de moeilijkheid van de paadjes, waarbij ik goed op moet letten dat ik niet val. Daarnaast zijn er de vele meters die ik omhoog en omlaag moet afleggen, waardoor ik minder snel loop dan ik van tevoren had verwacht. Dat ik niet zo snel loop als ik had verwacht is opzich niet zo erg, ik heb toch alle tijd van de wereld. Toch ben ik blij dat ik wel de keuze heb gemaakt om stukjes af te snijden, omdat ik anders erg lang onderweg ben om bij een betaalbare overnachtingsplek te komen. Een taxi nemen is zeker niet iets wat ik wil doen, dus is het afsnijden van stukjes van de route naar mijn mening een prima oplossing.

Toen ik Arou van een afstandje zag liggen, heb ik op een uitkijkpunt pauze gehouden en even wat brood gegeten wat ik nog bij me had. Heerlijk om even bij te komen. De zon kwam er zelfs bij en het was heerlijk warm en mijn kleren waren door de zon en het wandelen weer droog geworden. Het plaatsje Arou is klein, maar toch vond ik dit kustplaatsje ook mooi. Nadat ik door Arou was gelopen, heb ik een stuk langs de kust gelopen en in de middag even pauze gehad in een vogelhutje die ik onderweg tegenkwam. Terwijl ik hier zat uit te rusten, kwam er (alweer) een loslopende hond mij begroeten. Deze hond schrok van mij, maar gelukkig deed hij niks. Ik begin toch wel een beetje genoeg te krijgen van die honden onderweg, maar het is wat het is.

Het laatste stuk was zwaar, maar op een gegeven moment kon ik de eerste huizen van de plaats Laxe zien liggen. Ik liep door de hoofdstraat richting mijn hotel. Om 16.45 kwam ik aan bij het hotel, waar ik vriendelijk geholpen werd door de eigenaar. Hij gaf me de sleutel van mijn hotelkamer en vertelde dat ik later kon betalen. Nadat ik naar de 2e verdieping was gelopen, waar mijn kamer zich bevind, heb ik allereerst mijn tas afgedaan. De hotelkamer is goed en de kamer heeft uitzicht op het strand. De kamer heeft zelfs een bad, waar ik eerst een tijdje in heb gelegen om bij te komen van deze zware, maar toch ook mooie dag.

Om 19.30 ben ik richting de supermarkt gelopen, die volgens Google open moest zijn, maar uiteraard was deze dicht. Ik ben daarom op zoek naar een restaurantje gegaan, waar ik een hamburger heb gegeten en een ijsje als toetje nam. In het restaurantje heb ik even nagedacht over deze dag. Ik ben vandaag langs klein vissersdorpjes en wat grotere plaatsen gelopen. Mijn route liep door bossen, over stranden, over rotsen en het grootste gedeelte van de dag langs de kust. De natuur was wonderschoon, waarbij ik zelfs weer een paar hazen heb gezien. Het waaide en regende op sommige momenten vandaag erg hard en ik merkte dat ik deze route denk ik wel een klein beetje heb onderschat. Toch maakte alles bij elkaar dat ik ontzettend genoten heb vandaag, ondanks dat ik ook weer enorm heb afgezien vandaag.

Toen ik weer terugkwam bij het hotel en ik wilde betalen, liet de eigenaar Manolo me allerlei boeken zien. In deze boeken stonden verhaaltjes van pelgrims die net als mij de Camino dos Faros liepen. Manolo liet me zelfs een krantenknipsel zien van een artikel in de New York Times, waarin een stuk over zijn hotel stond geschreven. Ik heb zelf ook wat opgeschreven in een boek en nadat ik had betaald, ben ik terug naar mijn hotelkamer gegaan. Ik had zo nog wel een uur met de aardige hoteleigenaar Manolo kunnen praten, maar ik was ontzettend moe. Om 21.30 lag ik al op bed. Ik was kapot, een beetje verbrand in mijn gezicht en ontzettend moe. We gaan zien wat er morgen op me te wachten staat 😉.

Groeten Jildert