Dag 132. Muxia - Camariñas. 32,1 km

Om 7 uur ging mijn wekker en ging ik van bed. Het bed lag heerlijk, maar helaas was er vannacht weer iemand aan het snurken, waar ik ondanks mijn oordoppen toch veel last van had. Ik had gisteren met Medina afgesproken om op de rotsen te gaan ontbijten. In het donker liep ik richting de berg met rotsen en beklom ik deze. Toen ik halverwege was, besefte ik dat dit eigenlijk best wel gevaarlijk was. Het was onder andere gevaarlijk doordat ik een grote en zware backpack op mijn rug droeg en daarnaast was het donker en was de rots erg steil. Op een gegeven moment kwam ik aan op een punt, waar ik heb gezeten en op Medina heb gewacht. Toen ze arriveerde klom ook zij naar boven en hebben we naar de zonsopkomst gekeken, die we door de wolken slechts gedeeltelijk konden zien.

Nadat we genoeg gegeten hadden, zijn we naar het uiterste puntje van Muxia gelopen. Daar staat een prachtig monument en een prachtige kerk. Voor het monument stond wederom een 0.0 punt. Ik heb hier één van de laatste 2 steentjes die ik bij me droeg neergelegd. Nadat Medina en ik afzonderlijk van elkaar op verschillende plekken hadden gezeten en van de oceaan hadden genoten, zijn we samen doorgelopen. Medina gaat lopend terug naar Santiago de Compostella, maar kan vandaag eerst nog een stuk met me meelopen. Mijn eindbestemming vandaag is de plaats Camariñas, waar ik een hotel heb geboekt.

Na een tijdje gelopen te hebben, wilde Medina graag naar het strand en daar hebben we wat gegeten en een tijdje gezeten. Ik wilde graag doorlopen en Medina wilde graag op het strand blijven. We hebben afscheid genomen op het strand en nadat ik een paar keer omgedraaid had en we naar elkaar zwaaiden, was ze uit het zicht verdwenen. Wederom heb ik afscheid genomen van een vriendin, met wie ik goed kan praten en lachen. Best gek eigenlijk, dat je in zo'n korte tijd vrienden voor het leven kunt maken. Ik hoop dat de rest van Medina haar tocht haar goed vergaat en dat ze gaat vinden waar ze naar opzoek is.

Ik ben doorgelopen en de route was ook vandaag weer schitterend. Ik kwam aan bij een vuurtoren en daar was een koppel dat foto's aan het maken was. Ik gaf aan dat ik eventueel wel een foto van ze samen wilde maken maar dat hoefde niet. Het stel komt uit Nieuw-Zeeland en de vrouw vertelde dat ze het hier warm vond, omdat het in Nieuw-Zeeland op dit moment winter is. Hier moest ik om lachen en ik vroeg hoe ze het deden met slaapplekken tijdens deze toch. Ze vertelden me dat ze op één plaats een hotel hebben en telkens met de taxi heen en weer gaan. Dat is iets wat ik absoluut niet wil doen tijdens mijn reis, dus ik ben blij met de keuze die ik heb gemaakt. Ik zal niet de hele Camino dos Faros lopen en snij stukken af, zodat ik betaalbare slaapplaatsen kon boeken, maar hierdoor kan ik wel alles lopend doen. De vrouw vertelde ook nog dat ze jarig was vandaag en nadat ik haar had gefeliciteerd, hebben we elkaar een goede reis toegewenst.

Ik kwam na een poosje gelopen te hebben en door een prachtig plaatsje gelopen te hebben, aan in de plaats Ponte de Porto. Hier heb ik even wat eten gekocht in een supermarktje en zag ik buiten op een bankje een man met een backpack zitten. De man sprak me aan en ik ben bij hem gaan zitten. Hij zag dat ik in tegengestelde richting van de route liep en hij vertelde dat hij dit ook deed. De man heet David en zijn ouders wonen hier in Galicië, in een dorpje dat iets verder dan de stad A Coruña ligt. Hij is in Duitsland begonnen met zijn Camino, waar hij woont en werkt en wilde graag doorlopen naar zijn ouderlijk huis via de Camino dos Faros. Hij is net een aantal dagen langer dan mij onderweg. We besloten om samen door te lopen.

De route was ontzettend mooi en erg rustig, waarbij we weinig andere mensen hebben gezien. We hebben even bij een visser gekeken en met hem gepraat, die net een vis ophaalde. Ik heb de plaats Camariñas, wat mijn eindpunt voor vandaag is, vrijwel de hele dag zien liggen. Camariñas ligt hemelsbreed op zo'n 4 kilometer van Muxia, maar er ligt ook nog heel wat water tussen 😉. Uiteindelijk waren David en ik vlakbij en was de route niet overal even goed, waardoor we op sommige stukken over rotsen moesten klimmen of door dikke struiken moesten worstelen. Op sommige plaatsen was gewoon geen pad, omdat het water waarschijnlijk te hoog stond, dus moesten we ons eigen pad maken. David merkte opeens dat zijn bidon met water weg was en besloot terug het dikke struikgewas in te gaan om de bidon op te zoeken. Ik wilde wel helpen met zoeken of op hem wachten, maar hij gaf aan dat ik door moest lopen en hij verzekerde me dat het goed ging komen. Hier vertrouwde ik op en nadat ik afscheid van David had genomen, besloot ik door te lopen naar Camariñas. Ik wilde eigenlijk ook wel naar het hotel, omdat ik moe was en ook wel een beetje klaar was met lopen voor vandaag.

Toen ik uit het bos kwam, zag ik Camariñas wederom liggen en het zag er prachtig uit met de bootjes in de zee. Het was ook nog eens ontzettend mooi weer, wat het trouwens de hele dag is geweest. Toen ik door het plaatsje liep heb ik ontzettend genoten van eigenlijk alles. Om 17.15 kwam ik aan bij het hotel, waar ik vriendelijk werd geholpen. Ik vind het een erg mooi hotel, waarbij ik via verschillende trappen bij mijn kamer aankwam. Hier aangekomen rook het niet zo fris en bleek ik hondenpoep onder mijn schoen te hebben. Nadat ik eerst mijn schoen had schoongemaakt, heb ik gedoucht en daarna lekker op bed uitgerust van deze prachtige, maar lange wandeldag. 

Om 20.30 heb ik in het restaurant van het hotel wat gegeten, waar ik bij het inchecken voor gereserveerd had. Het eten was niet geweldig, maar je kunt helaas niet alles hebben 😉. Na het eten heb ik betaald voor de overnachting en het eten en ben ik terug naar mijn kamer gegaan. Daar heb ik mijn tas alvast ingepakt, zodat ik morgenochtend weer snel kan vertrekken. Ik heb nog even voetbal op de televisie in bed gekeken en ben daarna gaan slapen. Morgen loop ik naar Laxe, wat een tocht van ongeveer 32 kilometer gaat zijn. Pittig, maar we gaan het weer meemaken en ik heb er zin in 😉.

Groeten Jildert