Dag 131. Fisterra - Muxia. 32 km

Om 06.30 werd ik wakker doordat mijn beneden buurman zich voor de zoveelste keer omdraaide op zijn bed, waardoor het hele stapelbed heen en weer schudde. Doordat deze man ook nog eens snurkte, net zoals nog 2 of 3 andere mannen op de kamer, kon ik helaas niet meer in slaap komen. Om 7 uur besloot ik dat ik er genoeg van had en ben ik maar van bed gegaan, omdat ik toch niet meer kon slapen. Nadat ik mijn spullen had gepakt en beneden was aangekomen, was één van de twee Italiaanse hospitaliers de tafel voor het ontbijt aan het dekken. Tijdens het ontbijt kwam het stel Antoine uit Frankrijk en Gloria uit Italië naar beneden om de zonsopkomst te bekijken. Ik heb afscheid van ze genomen en ik hoop voor ze dat ze eruit gaan komen wat hun toekomst betreft. Nadat ik ontbeten had en heb gewacht tot Lode en Medina beneden waren, ben ik rond 8 uur naar buiten gegaan om mijn tocht te vervolgen. Medina loopt ook naar Muxia vandaag, dus zal ik haar vandaag nog wel zien, maar Lode besloot hier te blijven en besloot dat zijn wandeltocht erop zit. Ik heb buiten afscheid van hem genomen en denk dat dit de laatste keer is dat we elkaar op deze Camino zien. We hebben veel dingen samen meegemaakt, serieuze gesprekken gehad, eten gedeeld, slaapkamers gedeeld en vooral erg veel gelachen. Ik ga hem missen, want hij is een vriend van me geworden, maar ik weet zeker dat we elkaar weer zullen zien.

Ik liep terug naar het strand waar Medina, Lode en ik gisteravond samen de zonsondergang hebben gezien. Het wandelen over het zand was zwaar, doordat mijn voeten steeds diep in het zand zakten. De route liep over een berg die steil omhoog ging en het was erg zwaar om naar boven te lopen. Ik werd welkom geheten door geiten, die midden op het pad stonden en minder moeite hadden om omhoog te lopen dan mij 😉. De omgeving en de uitzichten waren ontzettend mooi. De paadjes waarover ik liep waren op sommige stukken erg gevaarlijk en als je één misstap deed, kon je zomaar beneden liggen. Gelukkig ging het goed en ik heb ontzettend genoten van deze tocht en ik heb eigenlijk de hele tijd glimlachend rondgelopen. Ik ben onderweg nog een piepkleine slang tegengekomen. De Camino dos Faros is aangegeven met groene stippen, die soms best lastig te vinden waren, omdat ik in tegenovergestelde richting liep, dus maakte ik op sommige momenten gebruik van navigatie op mijn mobiel.

Nadat ik weer een heel stuk over een prachtig strand ben gelopen, heb ik even op een steen gerust bij een parkeerplaats. Hier stonden veel busjes en campers van surfers. Op de steen heb ik even wat gegeten. Toen ik nog maar net weer een stuk aan het lopen was, kwam ik eerst de Duitser Gustav tegen, met wie ik gepraat heb bij een bushokje. Iets later kwam de Duitster Robert aangelopen, die ook bij ons in het bushokje kwam zitten. Plotseling kwam Medina aangelopen, die ons ook kwam vergezellen. Robert en Gustav zijn eerst naar Muxia gelopen en waren nu onderweg naar Finisterre. Nadat we even met elkaar hadden gepraat, besloten we om onze wegen weer te vervolgen en heb ik afscheid genomen van Gustav en Robert. Ik ben samen met Medina doorgelopen richting Muxia. De omgeving was nog steeds prachtig en na een tijdje gelopen te hebben, hebben we in het plaatsje Lires even wat gegeten. Er waren onderweg niet veel mogelijkheden om ergens wat te eten of te drinken, dus moesten we er gebruik van maken als we de kans hadden.

Toen we hadden gegeten en hadden afgerekend, zijn we onze tocht weer vervolgd. Op een gegeven moment kwamen we aan in een klein plaatsje waar een puppy midden op de weg zat. We hebben hem geaaid en toen we doorliepen bleef de hond ons achtervolgen. Op een gegeven moment liep er een grote hond, die er wat angstaanjagend uitzag, op een afstandje mee. Toen de kleine hond even niet oplette en de bosjes in was gelopen, zijn Medina en ik hard weggerend en toen de hond uit het zicht was verdwenen stopten we met rennen. We hadden de hond afgeschud en hoefden niet meer over hem in te zitten, want hij was toch wel een paar kilometer met ons meegelopen. Een klein stukje verderop werden we begroet door 2 grote loslopende honden, wat ik niet zo fijn vond. Ze liepen een stukje achter ons aan, tot ze terug gingen naar waar ze vandaan kwamen.

Vandaag hebben we redelijk wat pelgrims gezien, maar niet ontzettend veel. Vooral het eerst stuk langs de kust, kwam ik überhaupt erg weinig mensen tegen. Het weer was aangenaam, het was bewolkt en daardoor niet te warm. Ik heb alleen vanochtend heel even met mijn vest aan gelopen. Rond 18.00 kwamen we aan in het prachtige plaatsje Muxia. Ik had gisteren al een plaatsje in een albergue gereserveerd en Medina besloot in een andere albergue te gaan slapen. We besloten om rond 19.00 samen te gaan eten. Bij mijn albergue aangekomen werd ik vriendelijk geholpen door Angel. Nadat hij mijn gegevens had genoteerd en een stempel in mijn pelgrimspaspoort had gezet, gaf hij me een rondleiding. Ik slaap in een grote slaapzaal met veel bedden. Toch is er wat privacy doordat er houten schotten tussen de bedden zitten. Ik slaap op het onderste bed van een stapelbed.

Nadat ik gedoucht had en mijn bed had opgemaakt, ben ik naar Medina toegelopen. Samen zijn we naar een restaurantje in de buurt gelopen en hebben we gezellig samen gegeten. Terwijl we in het restaurant zaten begon het hard te regen. Na het eten, wat niet zo goed was, hebben we nog wat boodschappen gedaan. We hebben afgesproken om bij zonsopkomst rond 07.30 samen te ontbijten op een stapel rotsen aan de rand van Muxia. We namen afscheid in de regen en ik ben terug naar de albergue gegaan, waar ik iets voor 21.00 aankwam. Nadat ik mijn tanden had gepoetst, ben ik op bed gegaan en heb ik nog even aan mijn blog gewerkt. Een prachtige wandeldag, met prachtige uitzichten, een mooie natuur en schitterende wandelpaden. Ik ben benieuwd wat morgen me gaat brengen. Adios!

Groeten Jildert