Dag 127. A Pena - Mazaricos. 19 km

Vannacht heb ik helaas niet zo geweldig geslapen. Frank, het kind van het Poolse stel, was een aantal keren wakker en moest huilen. Ik denk eerlijk gezegd, dat wanneer je met een erg jong kind zo'n reis gaat ondernemen, dat het dan beter is om een privékamer te boeken. Maarja, wie ben ik om daar iets van te zeggen 😉. Om 4 uur ging het stel met het huilende kind naar beneden en hebben ze daar Lode en een andere pelgrim uit hun slaap gehouden. Niet echt handig dus. Om 7 uur ging de wekker, zoals ik had afgesproken met Lode, maar ik bleef nog eventjes liggen. Eenmaal beneden gekomen, heb ik buiten op het terras ontbeten met Lode en Alejandro die uit Valencia komt. Rond 8.15 gingen we met z'n drieën op pad.

Alejandro is een erg aardige man, die een grote bos met krullen heeft. Hij vertelde dat hij tijd heeft om een aantal dagen te lopen, omdat hij woensdag een congres heeft in Santiago de Compostella. Hij besloot om naar Finisterre te lopen en dinsdag met de bus terug naar Santiago de Compostella te gaan. Hij is architect en vertelde dat hij zijn pak meedraagt in zijn backpack, wat ik erg grappig vond.

Ik heb gisteren contact gehad met Elizabetha en Medina. Elizabetha is gisteren voorbij Lode en mij gelopen, toen we al in de albergue waren. Medina liep nog een stukje achter ons en startte vanuit Negreira. In Vilaserío heb ik op Elizabetha gewacht en zijn Lode en Alejandro doorgelopen. Ik heb bij een bar gewacht en na een tijdje kwam Elizabetha aanlopen met een Kroatisch stel. We hebben gezellig met elkaar gepraat en het stel sprak goed Engels. Ze zijn vanuit Kroatië gelopen en zijn al een aantal keren in het nieuws daar geweest. De man is ex-militair en de vrouw werkt in de financiële sector. Ze vertelden me dat ze het plan hebben, om later misschien 10 maanden te gaan wandelen door heel Europa. Na een tijdje gezellig met ze gepraat te hebben, zijn ze doorgelopen en bleef ik met Elizabetha achter.

Op een gegeven moment kwam een groepje pelgrims aan een tafel verderop zitten. Omdat Elizabetha en ik Medina niet konden bereiken, omdat ze een Amerikaans nummer heeft, moesten we een andere manier bedenken. Ik hoorde dat een man uit het groepje dat net binnen was gekomen uit Amerika kwam en Elizabetha en ik wilden proberen om te zien of we Medina wel konden bereiken met de mobiel van de Amerikaanse man. We wilden beiden dat de ander het zou vragen en we besloten een spelletje te spelen, waarbij de verliezer naar de Amerikaan moest gaan en om ons plan uit te leggen. Elizabetha verloor het dobbelspel dat we deden en vroeg aan de man of we zijn mobiel mochten gebruiken om Medina te bellen. Hierdoor zijn we met het groepje aan de praat geraakt. Het groepje bestaat uit een Amerikaan, een Nederlandse vrouw, een Schot en een Engelsman. De Nederlandse vrouw komt uit Leiden en heet Paulien. De Schot, genaamd Norrie, komt uit een plaatsje vlakbij Edinburgh en was erg grappig en aardig. We kenden hem nog maar net, maar hij nodigde Elizabetha en mij uit, om bij hem langs te komen in Schotland als we daar waren. Medina zag dat ze gemiste oproepen op haar mobiel had en belde Elizabetha, waardoor we een idee hadden van waar Medina was. Nadat we de Amerikaan, genaamd Scott, hadden bedankt dat we zijn mobiel mochten gebruiken, verliet het groepje niet lang daarna het restaurant. We hebben ze uiteraard een goede reis toegewenst en ik heb Norrie zijn nummer nog gekregen.

Omdat Medina nog een eindje weg was, besloten Elizabetha en ik eerst nog maar een stukje te lopen en verderop op de route even op haar te wachten. We liepen wederom in een prachtig landschap en ik had het best warm. Op een gegeven moment kwamen we aan bij een klein riviertje, waar Elizabetha graag even met haar voeten in het water wilde gaan. Ik zat op de brug uit te rusten en met Elizabetha te praten, terwijl de ene na de andere pelgrim achter me langsliep. Opeens zag ik Marcel lopen, die me eerst niet herkende. Ik was meer dan een week geleden met Marcel meegegaan naar het ziekenhuis en had geen idee hoe het met hem ging. Hij verontschuldigde zich dat hij me niet herkende en legde uit dat hij gezichten slecht kan onthouden. Ik was superblij dat het goed met hem ging en hij vertelde dat hij me niet had kunnen bereiken. Ik heb ook even geprobeerd om met zijn mobiel mijn nummer te bellen. Na een paar pogingen is het me gelukt, zodat Marcel nu ook mijn nummer heeft en ik de zijne. Hij vertelde dat hij in het ziekenhuis in Lugo 's avonds is ontslagen en daar ergens heeft overnacht. Hij is later, als ik het goed begrepen heb, met de bus naar Santiago de Compostella gegaan en gaat nu het laatste stuk naar Finisterre afleggen. Hij gaf me geld voor de taxi die ik genomen had, om terug te komen naar de albergue, op de dag dat ik met hem mee was gegaan naar het ziekenhuis. We namen afscheid en niet veel later kwam Marcel weer terug gelopen en vroeg of hij een foto van Elizabetha en mij mocht maken. Op dat moment kwam Medina ook aangelopen. Na nog een keer afscheid van Marcel te hebben genomen, hebben Elizabetha, Medina en ik even bijgepraat. 

Ik had via WhatsApp contact met Lode, die bij een bar verderop zat en we besloten met z'n drieën hiernaartoe te lopen. Daar aangekomen maakten Lode en de dames voor het eerst kennis met elkaar. Lode vertelde dat hij hier al zo'n 4 uur zat en door de hitte klaar was met wandelen voor vandaag. De dames en ik hebben hier wat gegeten en gedronken. Marcel, die in een albergue in de buurt slaapt, kwam er ook bij zitten. Ik wilde graag nog doorlopen en de dames ook. Omdat we wel zeker wilden weten dat we een overnachtingsplek hadden in de volgende plaats, heeft Medina voor ons gebeld en een plekje gereserveerd. Lode besloot hier te blijven, dus namen we afscheid van Lode en Marcel, maar ik weet zeker dat ik in elk geval Lode weer snel zal zien. 

Het was 28 graden en voelde erg warm aan. Hierdoor zweette ik veel en de route liep het laatste stuk op een aantal plaatsen erg steil omhoog. Toch kon ik ook hier weer erg van genieten en dat kwam mede door de mooie uitzichten en het gezelschap waar ik mee liep. Even dacht ik dat we de oceaan al konden zien, maar het bleek een groot meer te zijn.

Om 17.45 kwamen we aan bij de albergue op een mooie locatie. Er stond een standbeeld van een koe voor de ingang van de albergue, met de naam van de albergue erop. Nadat we hadden betaald, kregen we een rondleiding in de grote, maar nette albergue. Er waren veel pelgrims hier en er liepen een aantal oudere mannen rond in alleen hun onderbroek, wat ik niet echt normaal vond. Ik slaap op het onderste bed van een stapelbed. Ik heb eerst even gedoucht en op bed gerust. Daarna ben ik met Elizabetha en Medina naar het restaurant gegaan en hier hadden we weer genoeg keuze uit een dagmenu en kregen we een driegangenmenu voorgeschoteld. Het eten was erg lekker en we hebben een gezellige avond gehad met z'n drieën. Om 21.30 ging ik op bed en heb ik nog even op mijn mobiel gezeten. Oant letter!

Groeten Jildert