Dag 126. Negreira - A Pena. 9 km

Vannacht heb ik zoals ik gisteren al verwacht had, lekker geslapen op een "normaal" bed. Dat was wel weer even lekker, na 3 nachten op mijn opblaasbaar luchtbedje bij mijn ouders op de hotelkamer te hebben geslapen. Rond 7 uur werd ik wakker en om 8 uur ben ik uitgerust van bed gegaan. Vandaag had ik al gepland om niet zover te lopen, omdat Elizabetha en Medina en misschien ook Lode, die zich nog steeds niet geweldig voelde, deze kant op zouden komen. Ze zouden als het goed is alle drie vandaag starten vanaf Santiago de Compostella en naar hier (Negreira) lopen.

In de grote eetzaal heb ik stokbrood met smeerkaas gegeten als ontbijt, wat ik gisteren in de supermarkt had gekocht. Nadat ik rustig aan had gegeten, stond ik rond 9 uur buiten om mijn tocht weer te vervolgen. Het was lekker weer en toen ik het plaatsje Negreira uitliep, zag ik mensen die druk bezig waren om hun spullen klaar te zetten bij marktkraampjes. Toen ik een stuk verder was gelopen, hoorde ik plotseling keiharde knallen, wat vuurwerk bleek te zijn. Doordat het vuurwerk in een dal werd afgeschoten galmden de knallen hard door. Ik kon de rook van het vuurwerk in de lucht zien hangen en het zag er best wel bijzonder uit vond ik.

Ik had op een app gezien, waarop albergues en andere overnachtingsplekken worden weergegeven, dat ik rond 12 uur al bij een albergue in het plaatsje A Pena in kon checken. Ik was iets voor 12 uur ter plekke bij de betreffende albergue, na maar liefst 9 hele kilometers gelopen te hebben 😉. Tot 12.15 heb ik hier op een stenen muurtje gezeten en gewacht, maar de poort bleef gesloten. Ik besloot om een stukje terug te lopen naar een andere albergue, die ik onderweg tegen was gekomen. Bij deze albergue aangekomen, snapte de eigenaar niet dat ik nu al in wilde checken. Ik legde hem uit dat ik vandaag een klein stuk liep, vanwege vrienden waarop ik wachtte. Hij legde me uit dat de schoonmaakster nog bezig was om de albergue schoon te maken. Ik besloot om op het terras te gaan zitten en wat te eten en te drinken.

Rond 13.30 heb ik nog eens gevraagd of de albergue nu wel beschikbaar was en dat was het geval. Nadat ik had betaald, mocht ik met de man meelopen naar een gebouw naast het restaurant. Hier slaap ik op een kamer met 2 stapelbedden. Nadat ik gedoucht had, in de piepkleine douche, ging ik in de slaapamer even aan mijn blog werken. Op een gegeven moment kwam er een Pools stel, dat in Delft woont, met hun 1 jaar en 4 maanden oude kind binnenlopen. Het jongetje heet Frank en hij slaapt bij zijn moeder in bed. Het stel loopt van Negreira naar Finisterre met de kleine jongen, wat ik erg moedig van ze vind.

Na even met het stel gepraat te hebben besloot ik naar buiten te gaan en heb ik heerlijk de hele middag op het terras gezeten en genoten van het prachtige weer. Lode kwam op een gegeven moment aanlopen en ik heb gezellig met hem bijgepraat. Hij voelde zich weer helemaal de oude en ik ben blij voor hem dat hij zich weer beter voelt. De rest van de middag heb ik op het terras gezeten, genoten van de zon en rustig aan gedaan.

Om 19.30 hebben Lode en ik avondeten gehad in een eetzaal, met een heleboel andere pelgrims aan 2 grote tafels. Ik heb vooral met de Italiaan Luca, en een Duits stel Petra en haar man (ik ben de man z'n naam vergeten) gepraat, omdat ze het dichst bij me zaten. Het Duitse stel komt uit de plaats Essen en ze lopen vanuit Finisterre terug naar Santiago de Compostella. Ze hebben me nog wat tips gegeven over verschillende dingen voor de route naar Finisterre. Er was een pelgrim jarig en we hebben met z'n allen even voor hem gezongen. Na het eten heb ik mijn tanden gepoetst en ben ik vroeg op bed gegaan. Ik heb met Lode afgesproken om de wekker morgenochtend om 7 uur te zetten en dan zien we morgen wel weer verder wat we doen. Een heerlijke rustige dag, waarbij ik vrij weinig heb gedaan. Ik hoop dat ik vanavond wat kan slapen en dat de kleine Frank niet moet huilen vannacht. We gaan het zien 😉. 

Groeten Jildert