Dag 118. Samos - Morgade. 26,7 km

Om 06.30 werd ik wakker doordat meerdere mensen van bed gingen. Wat me opvalt is dat niet iedereen even stil is in de ochtend. Om 06.45 ging het licht aan en speelde de hospitalier "religieuze" muziek af. Niet ideaal, maar nog steeds beter dan de wekker van een man van een tijdje geleden met middeleeuwse muziek. Nadat ik mijn spullen had gepakt en de hospitalier had bedankt voor de goede zorgen, stond ik iets na 7 uur buiten. Ik vertrok in mijn korte broek en vest en het duurde niet lang voordat ik mijn vest weer uit kon doen omdat het al snel warm werd.

De hospitalier had me gisteren al verteld dat ik vanaf vandaag elke dag minimaal 2 stempels in mijn pelgrimspaspoort moet verzamelen, om aanspraak te maken op de "compostella". Het was donker toen ik wegging en ik ben in de ochtend door ontzettend mooie bossen gelopen. Hier waren veel fluitende vogels te horen. Ook ben ik onderweg veel kleine kerkjes tegengekomen. Het was niet druk op de route en op een gegeven moment haalde ik een man in waar ik even mee heb gepraat. Hij bleek half Duitser, half Engelsman te zijn. Ik wilde graag alleen lopen en ik vond de gesprekken met deze man om heel eerlijk te zijn niet zo leuk, dus heb ik aangegeven dat ik graag even alleen wilde lopen. Iets verderop kwam ik een Française tegen met wie ik even heb gepraat in mijn gebrekkige Frans, omdat de vrouw geen andere taal dan Frans sprak. Na een tijdje besloot ik toch maar weer alleen verder te lopen. 

Rond 10.15 kwam ik aan in de plaats Sarria. Hier heb ik meteen in het begin van deze plaats even wat gegeten en heb ik niet zoveel pelgrims gezien als wat ik me van te voren had voorgesteld. Nadat ik mijn broodje ophad, ben ik verdergelopen en haalde ik redelijk wat pelgrims in. Heel veel pelgrims die ik inhaalde liepen naar mijn mening langzaam en het waren in mijn ogen voornamelijk "ouderen". Terwijl ik de route volgde, liep ik door Sarria heen en ik vond dit een wonderschone plaats, met veel mooie gebouwen en prachtige straatjes. Ik vond de route vandaag erg mooi, met veel afwisseling tussen natuur en kleine plaatsjes. Ik heb weer genoten van de wederom prachtige uitzichten. Ik vond het op een gegeven moment wel wat warm worden en ik heb weer veel gezweet. Ondanks dat het warm was, voelde ik me ontzettend sterk vandaag.

Ik had besloten om vandaag op tijd te stoppen in verband met de warmte en kwam rond 13.30 aan in het kleine plaatsje Morgade. Dit plaatsje lag best wel afgelegen en voor zover ik kon zien waren hier niet veel huizen. Er was een restaurant, met ernaast een winkeltje en op een bord dat voor de ingang van het restaurant stond, stond opgeschreven dat hier ook bedden beschikbaar zijn. Ik besloot naar binnen te gaan en te vragen of er nog een bed beschikbaar was. Die was er en nadat ik had betaald, kreeg ik snel een rondleiding omdat het erg druk was in de winkel. Ik kreeg een kamer toegewezen waar 5 bedden stonden. Er was linnen en het waren geen stapelbedden, dat is wel weer eens lekker voor de verandering. Aan het uiterste rechterbed bij het raam lag een oudere man te slapen. Ik besloot het uiterste linkbed te kiezen die ook bij een raam stond. 

Nadat ik gedoucht had, was de oudere man van bed. Ik sprak tegen hem in het Engels en de man bleek een Belg te zijn, die alleen maar Vlaams spreekt. De man heet Marcel en is 84 jaar. Ik heb even met hem gepraat en hij vertelde me dat hij zich niet geweldig voelde. Ik vertelde hem dat als ik iets voor hem kon betekenen, hij dit aan kon geven. Ik ben naar buiten gegaan en heb mijn was aan de waslijn in de zon opgehangen en heb een heerlijk 0.0 biertje gedronken op het terras. Ik zag de ene na de andere pelgrim voorbij komen, wat ik leuk vond om naar te kijken. 

Op een gegeven moment kwam Marcel buiten en zei op een verdrietige toon: "ik wou dat ik zo jong was als jou, ik ga morgen naar huis". Ik vroeg hem wat er aan de hand was en hij vertelde dat hij zich niet goed voelde en wat druk op de borst had en tintelingen in zijn linkerarm had. Dit klonk naar mijn mening niet goed en ik stelde voor dat hij zijn huisarts ging bellen. Hij had het nummer van zijn huisarts niet en hij wilde zijn vrouw niet bellen omdat ze dan ongerust zou worden. Marcel heeft geen smartphone, dus heb ik voorgesteld dat ik het nummer van de huisarts voor hem op zou zoeken. Dat vond hij goed en nadat hij met de huisartsenpost had gebeld, werd hem geadviseerd om naar het ziekenhuis te gaan. Ik voelde het al een beetje aankomen, dat ik dan met hem mee zou moeten om als tolk te fungeren. Ik had daar om heel eerlijk te zijn totaal geen zin in, wat niet persoonlijk was, maar ik had het beeld van Logroño in mijn hoofd. Ik heb daar erg lang moeten wachten, toen ik zelf naar het ziekenhuis was gegaan vanwege mijn maag. Ik zat nu juist zo lekker te relaxen. Ik kon Marcel natuurlijk niet aan zijn lot overlaten en vertelde hem dat het misschien handig is om naar het ziekenhuis te gaan en dat ik met hem mee zou gaan als hij dat wilde.

Nadat Marcel zijn spullen had gepakt, heb ik uitgelegd bij de serveersters wat er aan de hand was en hebben ze een taxi gebeld. Ik heb ook even wat spullen gepakt, voor het geval dat het laat zou worden. De serveerster had me gerustgesteld dat ik de overnachtingsplek nog binnen kon komen, ook al was het na sluitingstijd. Hierdoor werd ik gerustgesteld dat ik in ieder geval binnen kon komen, mocht het toch laat worden. Toen de taxi er was zijn Marcel en ik naar het ziekenhuis in Sarria toegereden. Best wel gek om weer terug te gaan, maar het is niet anders. Onderweg heb ik leuke gesprekken met Marcel gehad. Eenmaal bij het (kleine) ziekenhuis aangekomen werd Marcel meteen geholpen door aardige verpleegsters. Hij mocht op een behandeltafel liggen en het gordijn werd dichtgeschoven. Ik mocht op een stoel aan een tafel plaatsnemen en als tolk fungeren. Eén van de verpleegsters sprak redelijk goed Engels en met behulp van Google Translate konden we elkaar nog even wat beter begrijpen. Marcel kreeg elektroden op zijn borst om (denk ik) zijn hart te meten. De verpleegsters konden niet met zekerheid zeggen of alles goed was, dus werd hij voor de zekerheid opgehaald met een ambulance om naar het ziekenhuis in Lugo te gaan. Ik kon niet mee omdat de ambulance vol zat. Ik heb mijn nummer aan Marcel gegeven, die zich druk maakte over zijn tas en over dat hij mij geld voor mijn taxi moest geven. Ik zei dat hij vooral rustig moest doen en dat ik me wel redde. Ik heb hem een hand gegeven en sterkte toegewenst.

Ik heb bij de receptie gevraagd of ze een taxi voor me konden bellen. Ik heb even buiten gewacht tot de taxichauffeur er was. De taxichauffeur sprak goed Engels en ik vond dat hij wel wat weg had van de Zuid-Afrikaanse darter Devon Petersen. Toen ik hem dit vertelde en een foto liet zien moest hij lachen. Terwijl we terugreden hebben we leuke gesprekken gehad en heeft Ramón, zo heet de taxichauffeur, me over een deel van zijn leven verteld. Hij vertelde dat hij oorspronkelijk van de Canarische eilanden afkomt en dat hij 2,5 jaar monnik is geweest in Samos. Hij woont nu in Sarria en nadat hij het klooster had verlaten, wist hij ongeveer een jaar lang niet wat hij moest doen. Hij vertelde dat hij plotseling wist dat hij taxichauffeur moest worden, voor voornamelijk pelgrims. Daarnaast geeft hij rondleidingen voor pelgrims in het klooster. Hij woont nu in Sarria en vertelde me dat hij gelukkig is. Ik vond dit een mooi verhaal en ik vond Ramón een aardige en grappige man.

Om 16.30 waren we terug bij de albergue en besloten we nog even wat te drinken. De eigenaar van de albergue waar ik overnacht, had het verhaal gehoord dat ik met Marcel mee was gegaan en gaf me een hand als bedankje. Ramón en ik kregen de drankjes gratis van de eigenaar. We hebben buiten op het terras gezeten en nog even gepraat. Nadat we ons drinken ophadden, hebben we elkaar een hand gegeven. Een ontzettend leuke en bijzondere ontmoeting, die ik niet gehad zou hebben als ik niet met Marcel mee was gegaan naar het ziekenhuis.

Ik besloot om nog even naar de slaapkamer te gaan om uit te rusten. Hier aangekomen waren alle bedden, op Marcel zijn bed na, bezet en er lagen meerdere mensen uit te rusten. Ik heb met een oudere man genaamd Robert gepraat, die uit Amerika komt. Oorspronkelijk komt hij uit Texas, maar hij woont nu sinds 6 jaar in Colombia. Daarvoor heeft hij 6 jaar in Saudi-Arabië gewoond en gewerkt. Er was ook een Spaanse jongen, uit Barcelona, genaamd Climent, waarmee ik gepraat heb. We hebben met z'n drieën buiten gezeten en ontzettend lekker gegeten. We werden geholpen door de eigenaar, die ontzettend relaxed is en goed met zijn gasten omgaat naar mijn mening. De cheesecake die ik als toetje heb gehad was misschien wel de lekkerste die ik ooit heb gehad. Nadat ik betaald had, heb ik de was van de lijn opgehaald en de dames in de keuken bedankt voor het heerlijke eten. Ze herkenden me van vanmiddag en vroegen hoe het met Marcel ging. Ik heb aangegeven dat ik eerlijk gezegd geen idee had. Hele aardige mensen die klaar staan om pelgrims te helpen. Dit is echt een plek die ik aan iedereen aan zou raden.

Rond 21.30 heb ik nog even wat geschreven voor mijn blog. Voordat ik ging slapen, heb ik mijn tas ingepakt, zodat ik morgen in alle vroegte mijn kleren aan kan doen en kan vertrekken. Onderweg ga ik wel ergens ontbijten, er zijn plekken genoeg. Een beetje een vreemde dag, waarbij ik vooral hoop dat het goed gaat met Marcel. Tot later!

Groeten Jildert