Dag 129. Cee - Fisterra. 13,4 km

21 september 2022 - Fisterra, Spanje

Om 07.30 heb ik ontbijt gehad met Lode, Elizabetha en Medina. Ik voelde me gelukkig weer een stuk vrolijker dan gisteravond. Om ongeveer 08.15 stonden we buiten om de laatste (korte) etappe naar Finisterre (Fisterra in het Galicisch) af te leggen, ook wel het einde van de wereld genoemd.

Vandaag zijn we onderweg veel pelgrims tegengekomen. Het was ontzettend mooi weer en we hebben het grootste gedeelte van de dag langs de oceaan gelopen. In de ochtend liep ik met Lode samen, omdat we iets sneller dan de dames liepen. Nadat ik bij een albergue had gestopt omdat ik even naar de wc moest, haalde ik op een gegeven moment Elizabetha in, met wie ik een stuk heb samengelopen. Omdat zij naar de wc moest, heb ik even op haar gewacht en terwijl ik stond te wachten, werd ik ingehaald door Medina en een Duitse dame met wie Medina in gesprek was. Ik heb even met ze gepraat tot ze weer verderliepen. Toen Elizabetha weer terug was, zijn we weer samen doorgelopen.

We kwamen langs een restaurant en hier stonden Lode, Medina en de Duitse dame te wachten. We besloten met z'n allen even wat te drinken. We gingen buiten op het terras zitten en hadden een prachtig uitzicht op het strand en de oceaan. Lode, Elizabetha, Medina en ik bestelden thee en de Duitse dame bestelde een uitgebreid ontbijt. Ze vertelde dat ze vanaf Porto is gelopen en is nog niet zolang als ons onderweg. Ze vertelde dat ze in Nijmegen heeft gestudeerd en sprak goed Nederlands. Op dit moment studeert ze in Ierland en is ze bezig om haar PhD te halen. Een erg slimme vrouw, dat merkte ik aan alles.

Toen we betaald hadden, heb ik het laatste stukje naar Finisterre alleen gelopen. Ik had al van ver een prachtig uitzicht op Finisterre. Toen ik even verderliep, kwam ik aan bij het strand. Ik heb mijn sokkken en schoenen uitgedaan en heb over het strand gelopen, toen ik opeens Medina, die voor me liep, in het water zag lopen. Ik besloot mijn backpack af te doen en ben in mijn korte broek het water ingegaan. Lode en Elizabetha, die achter me liepen, kwamen er ook bij en we hebben met z'n vieren gezwommen. Elizabetha had een balletje mee, die ze tijdens haar tocht ergens had gevonden. Ondanks dat het water lekker verfrissend was, vond ik het na een tijdje koud worden. Lode was er al uit en de dames wilden nog even blijven, dus zijn Lode en ik samen over het strand doorgelopen naar Finisterre. Lode had contact gehad met een vriendin, die hij heeft ontmoet op zijn vorige Camino, die hem een tip had gegeven over een goede albergue. We besloten een kijkje te nemen of bij de betreffende albergue nog plaats was. 

Rond 14.00 kwamen we aan bij deze albergue en werden we vriendelijk ontvangen door een Italiaanse hospitalier. Ze was net twee andere pelgrims aan het helpen. Nadat ze de andere pelgrims een rondleiding had gegeven, kwam ze ons helpen. Ze vertelde dat ze hier net als ons, als pelgrim arriveerde, maar besloten heeft om een tijdje in deze albergue te blijven als hospitalier. Er waren nog genoeg slaapplaatsen en Lode en ik slapen op de 1e verdieping, op een kamer waar 4 stapelbedden en een los bed staan. Nadat Lode en ik ook een rondleiding hadden gekregen, hebben we even met de twee andere pelgrims gepraat, die net voor ons waren gearriveerd. Het zijn een Fransman en een Italiaanse vrouw, genaamd Antoine en Gloria. Ze hebben elkaar op de Camino ontmoet en zijn een stel geworden. Erg leuk om zo'n liefdesverhaal van de Camino, die ik al een aantal keren gehoord had, nu in het echt te zien.

Elizabetha en Medina hadden me een appje gestuurd, met de vraag waar we waren en kwamen later ook. Nadat Lode en ik beiden hadden gedoucht, besloten we te gaan lunchen. We hadden erg zin in eten en zijn met z'n tweeën uit eten gegaan. Bij de haven hebben we wat gegeten onder een parasol. Het was ontzettend mooi weer en ik vond dat er best veel mensen rondliepen. Toen we het eten ophadden, zijn we terug naar de albergue gegaan en daar heb ik even op bed gelegen en uitgerust. 

Ik had besloten om hier morgen nog een dag te blijven en dus een rustdag te nemen, voordat ik doorloop naar Muxia. Omdat ik eigenlijk nog niet wilde stoppen met wandelen en mijn tocht voort wil zetten, besloot ik om te kijken of het mogelijk was om een andere route terug naar Santiago de Compostella te nemen. Ik wil misschien nog wel doorlopen naar Porto, maar dat wil ik dan wel vanaf Santiago de Compostella doen. Ik wil niet met de bus of taxi reizen, want dat voelt voor mij een beetje aan als valsspelen. Ook wil ik het liefst niet via dezelfde route weer teruglopen naar Santiago de Compostella. De vriendelijke Italiaanse hospitalier had aanvankelijk hetzelfde plan als mij, om terug te lopen naar Santiago de Compostella via een andere route, maar besloot in Finisterre te blijven. Ze gaf me een kaart die ze tijdens haar Camino van iemand onderweg had gekregen. Op de kaart staan meerdere routes, waaronder een route genaamd Camino dos Faros, die langs de kust via verschillende plaatsen naar het beginpunt Malpica gaat. Omdat ik in Finisterre, oftewel het eindpunt van Camino dos Faros begin, betekent het dat als ik deze tocht ga doen, dat ik dan in tegenovergestelde richting zal lopen. Ik besloot om hier een nachtje over te gaan slapen en de Italiaanse hospitalier gaf me als tip mee om morgen langs het toeristencentrum te gaan, om te kijken of ze hier misschien informatie voor me hebben.

Nadat ik haar had bedankt voor de kaart die ik mocht houden en de tips, heb ik nog even op bed gelegen. Ik had afgesproken met Lode, Elizabetha en Medina om rond 19.00 richting de vuurtoren te gaan, vanwaar de zonsondergang erg mooi moet zijn. Om 19.00 zat ik buiten op de rest te wachten en besloot Lode om even boodschappen te doen en zei dat we alvast die kant op mochten gaan, omdat hij ons toch wel in zou halen. Toen de dames klaar waren om te vertrekken, zijn we de 3 kilometer naar de vuurtoren gelopen. Ik liep op slippers, wat prima te doen was. Eenmaal bij de vuurtoren aangekomen was het er een drukte van jewelste en bereikten we het 0.0 punt van Finisterre. Lode had zich inmiddels ook weer bij ons aangesloten en we hebben een mooi plaatsje op de rotsen uitgezocht om naar de zonsondergang te kijken. Ik zat samen met Medina een stukje verderop dan Elizabetha en Lode en we hebben leuke gesprekken gehad. Ik had wat eten mee en ondertussen hebben we naar de zonsondergang gekeken. Rond 20.30 ging de zon onder en zorgde voor ontzettend mooie kleuren aan de horizon en het was prachtig om te zien. Ook de geluiden van de oceaan en de vogels maakten het ontzettend mooi vond ik.

Toen de zon verdwenen was, werd het snel donker en besloot ik om alleen terug te lopen naar Finisterre, omdat ik de rest niet kon vinden of bereiken. Het was erg donker, maar doordat er veel auto's over de weg reden, kon ik door het licht van de koplampen het voetpad redelijk goed zien. Eenmaal terug in Finisterre heb ik nog even buiten op een terras een 0.0 biertje gedronken, voordat ik terug naar de albergue ging. Bij de albergue aangekomen zaten Elizabetha, Medina en Lode aan tafel wat te eten. Ik was moe en wilde gaan slapen, dus heb ik ze een goede nacht toegewenst en ben ik op bed gegaan.

Ik heb wederom een ontzettend mooie dag gehad, waarbij de zonsondergang erg speciaal was. Ook het zwemmen in de oceaan was bijzonder en leuk. Morgen heb ik dus een rustdag en zal ik de rest van mijn reis uitstippelen. Ik ben benieuwd of ik er uit ga komen, maar dat moet vast lukken 😉. Au revoir.

Groeten Jildert

Foto’s

1 Reactie

  1. Grytsje:
    29 september 2022
    Seisto no echt "au revoir"? 😉